Hij leegde de hele kamer, zoals men een asbak ledigt, en stapelde de inhoud ervan
op in de gang, in de slaapkamer, in de keuken, waar hij nu bijna geen voet meer kon
verzetten. Alleen het crucifix aan de wand tegenover het geheel geblindeerde maar
toch nog een stil groenachtig licht doorlatende raam, liet hij hangen.
Zelfs zijn eigen stoel had hij verwijderd, bemerkte hij toen hij na afloop
hijgend en bezweet en tevreden om zich heen keek. Hij ging terug en rukte een
divankussen uit de dooreengestouwde meubelafval in de gang. Hij legde het kussen
tegen de muur, onder het kruisbeeld, en ging zitten, nu pas zich licht vermoeid
voelend, holhoofdig van opgewondenheid maar doorstraald van een rust en een
geheimzinnig woordenloos weten dat hem luidop in lachen deed uitbarsten terwijl
hij de bewegingen der ranken volgde, die zich met elkaar verstrengelden, verknoopten,
vervlochten, en die voortschuifelden zonder een sekonde te pauzeren, volmaakt kalm
en vol van een ogenschijnlijk verward maar in werkelijkheid kristalhelder bedoelen,
dat in hem rees als de openbaring van een in geen taal vatbaar geheimenis, waarvoor
hij de ogen sloot om het beter tot zich te kunnen laten doordringen.

—-
Lees het volledige hoofdstuk online op dbnl.