Mijn gebrek aan terughoudendheid bracht me hier
Een gesloten pretpark, de norse lamaverzorger, de stal
Bezaaid met taaie slijmen en suikerspinstokken, denk vooral niet
Dat ik bang ben, ik kan nooit meer bang zijn
De norse lamaverzorger toont me zijn buik waar een pleegvader ooit een hap uit nam.

Dat is vreselijk en niemand kan het goedmaken voor hem
Ik toon de norse lamaverzorger mijn rug
Er is niets te zien maar er valt veel te vertellen
Wat zijn we beiden gehavend en naargeestig
Een natte lamamond raakt mijn rechterschouder aan, het is een religieuze ervaring.

Een verweerde lamaverzorgerhand streelt mijn linkerborst, het is niet vies
En toch huiver ik, ik steek mijn ogen uit met een suikerspinstok
Nu dwaal ik blind rond in mijn geboortestad
Op zoek naar mijn moeder, maar niet om haar te vermoorden
Wel om haar te vragen waarom ze me achterliet bij een bipolaire visser en zijn harde Olgavrouw.

Maar ik vind haar niet
Het is moeilijk om iemand te vinden wanneer je blind bent
Een geurige landmeter spreekt me aan: ‘Kan ik je helpen?
Ik kan je helpen. Zeg me je naam, dan kan ik je helpen. Zo werkt het nu eenmaal.’
‘Ik heet Delphine. Ik zoek mijn moeder. Ze is hoedenmaakster, luchtballonvaarder,
Koorddanseres, degenslikker, toneelschrijfster, salamiverkoper, imker, en femme fatale.’

De geurige landmeter grinnikt
Hij denkt dat ik overdrijf
Ik overdrijf natuurlijk niet
Hij neemt me mee naar zijn huis
Waar hij me sterk maakt met geitenkaas en blauwe bessen.

Nu ben ik sterk
Ik sta in de tuin van mijn moeder
Ik ruik haar huid: civetkat en kaneel
Ze zegt: ‘Ik zal je niet vragen om mijn voeten te wassen…’
Maar ik doe het toch; ik was haar voeten met taaie slijmen.

___

Beeldend werk door Hans de Wit

Delphine Lecompte (1978) woont in Brugge waar ze elke dag gedichten schrijft en die van anderen leest (momenteel: John Berryman en Willem-Jan Otten). In 2017 verscheen haar zevende bundel Western, en in november verschijnen haar verzamelde gedichten onder de titel The Best Of Delphine Lecompte.