Voor het portret van Yang Lu Chan stond ik
precies waar de zon die middag binnenviel.
Onze gebeden rezen met de wierook mee, als aangezogen
door een onbekende kracht.
Ik schikte mijn vest, zette een stap vooruit en trad

uit het licht.
Toen het mijn beurt was om te groeten, zag ik de openstaande achterdeur;
ik snoof de paardenweide op, haar scherpe voorjaarsgeur
die koude dingen nog kouder maakt
omdat ze reeds onbedekt zijn, maar nog niet vervuld.

Ik boog en de wereld boog terug.