Niemand kan het acteur James Franco (bekend van Spiderman, Rise of the Planet of the Apes en 127 Hours) verwijten dat hij gedichten schrijft. Hij lijkt een oprechte belangstelling voor poëzie te hebben. Zo vertolkt hij bijvoorbeeld de rol van Allen Ginsberg in de film Howl, een van de weinige verfilmingen van (de ontstaansgeschiedenis van) een gedicht die ik ooit heb gezien. Niemand kan het uitgever Graywolf verwijten dat die de gedichten van James Franco publiceert. Misschien die doet dat wel om de uitgave van andere dichtbundels mee te financieren. Maar het maakt Franco’s mededichters natuurlijk wel jaloers, vooral als hij een recensie krijgt in The New York Times Book Review, die onder andere deze regels bevat: ‘Dit boek zou (hoop ik) nooit door Graywolf zijn uitgegeven als James Franco niet ‘James Franco’ zou zijn. Sterker nog, James Franco zou hier niet gerecenseerd worden als hij niet ‘James Franco’ zou zijn.’ Zelfs deze niet bepaald milde recensie was meer dan menig verdienstelijk dichter aan aandacht kan verwachten.

James Franco in Howl

Maar als James Franco-de-dichter schaamteloos kan meeliften op het succes van James Franco-de-acteur, dan kunnen andere dichters en schrijvers natuurlijk ook schaamteloos meeliften op het succes van James Franco-de-dichter. Schrijver Corinne Manning heeft daarom The James Franco Review opgericht, een literair tijdschrift dat niets van James Franco publiceert en waarmee hij ook verder niets te maken heeft. Het publiceert het werk van onbekende dichters en schrijvers onder de vlag van James Franco.

Dergelijke praktijken zijn natuurlijk niet nieuw. Al voor onze jaarwisseling schreven anoniem gebleven auteurs de boeken Hooglied en Prediker onder de naam Salomo, een lang overleden koning die op meer naamsbekendheid kon rekenen dan zijzelf. Daar hadden ze veel succes mee. De boeken werden zelfs in de bijbel opgenomen. Het valt te betwijfelen of de dichters die in The James Franco Review publiceren het zo ver zullen brengen.