‘Literair bestaansrecht, meent Baudelaire, wordt niet afgesmeekt maar afgedwongen.’ Aldus Rokus Hofstede, Anne Vegter en Patrick Peeters in het juryrapport over Vluchtautogedichten. Vanavond werd op Poetry International bekend gemaakt dat de C. Buddingh’-prijs 2014 aan Maarten van der Graaff wordt uitgereikt.

‘Als ik een gedicht schrijf pis ik voortdurend over mijn eigen balletschoentjes,’ bekende hij in 2011 tijdens Vers van het Mes in Perdu. Frank Keizer (was het Frank?) legde destijds een mini-interview met hem af, waarin onder meer ter sprake kwam waarom Maarten het gedicht ‘De atleet vertrouwt zijn sprong’ had geselecteerd voor publicatie in de Post Perdu. Het antwoord fascineerde me en ben ik bij het lezen van Maartens werk gek genoeg nooit vergeten:

‘Ik koos dit gedicht omdat ik de aantrekkingskracht van de atleet die springt belangrijk vind. Belangrijk voor wie zit te tobben over gedichten, maar eigenlijk ook voor havenarbeiders en degenen die werken in de naschoolse opvang. Ons denken en schrijven is voor een groot deel geënt op het lezen van allerlei stukken tekst, het is gewend raken aan fragmentatie en vertwijfeling. Aan de leugen en de diefstal. Ik vroeg mij af wat het aantrekkelijke is aan de sprong van de atleet, in een stadion (volle zon). De aanloop, de bolling van de spieren? Is het de wilskracht? Ik denk dat de eenheid van zijn handeling ons op een onmiddellijke manier in vervoering brengt. Maar bovenal vermoed ik dat wij de volledigheid ervan bewonderen: de atleet vertrouwt zijn sprong.’