Cierto: la verdad es un armario lleno de sombra.
De waarheid is een kleerkast vol schaduw
(Antonio Gamoneda)

Voor Bart Vonck

De schaduw die je elke werkdag draagt, die geen van je collega’s merkt
en waarmee je je tijdens de lunchpauze tegen benauwdheid maskeert.

De schaduw voor tijdens de zondagse tafelgesprekken, als gebazel
triviaal de praatjes stuurt: die schaduw is het zwijgen dat over je waakt.

Een schaduw als een lugubere vlek op je bed: het is een lijk uit de kast en
dat lijk dat ben je zelf.

Een schaduw voor als de uren je niet zinnen, als je dan niet te situeren
schemerzones wilt bewonen.

Een schaduw voor het vinden van de juiste plooi, de minst hakkelende
lichtinval, de best passende naad.

Schaduw om je waakvlam te bewaren, het intieme niet te verliezen,
oogschaduw voor de grote dag als de taal, in een nooit eerder geziene
verschijning, je tot helderziende maakt, tot nagedachtenis.

In de onderste lade een stapel linnengoed van schaduw voor als de slaap
niet komt en je toch wilt dwalen.

Een schaduw die je vanaf je eerste dag elke dag wat meer arcering
bezorgde – zo tot je laatste dag, het zwart.

Schaduwen om je heen geschaard, schaduwen die je hebt vergaard, want
op zo weinig krijg je vat.

Zowel je erfenis als je nalatenschap: het schrikdraad waarin enkele van je
schaduwen gewikkeld zijn.

De haat? Nee, daar bestaat geen schaduw voor. Raak daar het liefst van al
van af. Of bewaar hem maar: gebruik er spiegels voor.

Schaduwen die je op feestelijke gelegenheden, met een clownneus op, de
das omdoen.

Schaduw die alles van je naaktheid toont, waarmee je niets van je laat
zien.

Als er een windhoos van pijn door je raast, pijn je plaagt, je tart: binnen
handbereik heb je ook daar wat schaduw voor.

Schaduwen die onze inzichten verzonnen, die in volle licht verdwijnen
om andere wegen te gaan dan de wegen van wie of wat ze schijnbaar de
schaduw waren.

Een jas van schaduw die je enkel dichtknoopt, als treurnis je in het
gezicht blaast, of als iemands as verwaait, pfft, pfft.

Om te bedekken wat ze meelijwekkend in hun zog belijden en vernielen,
is er in deze garderobe ook mateloos schaduw om in al je liefdes te voorzien.

Uit: Uit de lucht gegrepen, De contrabas, 2013.

___

Alain Delmotte (*1957) is een Belgische dichter, redacteur en recensent. Van hem verschenen een groot aantal dichtbundels, waaronder zeer recentelijk Uit de lucht gegrepen (De contrabas, 2013), waaruit hij op verzoek van Ooteoote een gedicht koos voor publicatie in de Lage Landen-serie.

Foto auteur: Geert Verbeke