World Press Photo of the Year gemanipuleerd
Volgens hacker Neal Krawetz is de foto ‘Gaza Burial’ waarmee fotograaf Paul Hansen dit jaar de prestitieuze World Press Photo of the Year award won, niet zozeer een foto maar veeleer een digitale compositie. Op basis van data-analyse heeft hij weten vast te stellen dat er behoorlijk met de foto geknoeid is.
Intuïtief hadden veel mensen ongetwijfeld steeds al het gevoel dat de foto er nogal ‘nep’ uitziet. Dat gegeven levert gelijk een hoop interessante vragen op, zoals: wat bepaalt de authenticiteit van een foto? Wat is echt en wat is nep? En: in welke mate mag je manipuleren en wat betekent het om te manipuleren? Voor zover mij bekend hoeven fotografen zich bijvoorbeeld niet te verantwoorden over de camera die ze gebruikt hebben om de foto te maken, of de lens die ze op die camera gezet hebben, hoewel ook die gegevens natuurlijk voor een groot deel bepalend zijn voor het resulterende beeld.
Hoe het ook zij: er is sprake van esthetica in het publieke debat. Mooi.
Het is nog onduidelijk of Hansen zijn prijs zal moeten inleveren.
Nou nou Matthijs, je artikeltje is wel erg kort door de bocht. Dat de foto ook daadwerkelijk is gemanipuleerd is nog niet vastgesteld, dus of de fotograaf zijn prijs moet inleveren is nog helemaal niet aan de orde.
Een aantal van de verdachtmakingen is voor mij nog niet overtuigend.Zoals de analyse van de lichtval op basis van de tijdsvermeldingen. Mijn camera staat ook vaak op de verkeerde tijd. Bovendien lopen de mensen hier door een steeg, waardoor het zonlicht via muren en ramen wordt weerkaatst. Belangrijk is de vraag wat er met manipuleren wordt bedoeld : is het beeld uit verschillende oorspronkelijke beelden samengesteld, dan is er sprake van vervalsing/ manipulatie. Of is het beeld wel oorspronkelijk, maar flink opgeknapt, wat in dit soort omstandigheden bijna onvermijdelijk is gezien de grote verschillen tussen lichte en donkere partijen. Ik kan in een oogopslag zien dat er veel is gewerkt aan dit beeld, het is een uitgebalanceerde compositie geworden.
Over het algemeen wordt er in kringen van pers en documentaire fotografen het vanzelfsprekend gevonden dat een foto wordt verbeterd, een camera heeft nu eenmaal zijn beperkingen en interpreteert licht en donker anders dan het menselijke oog. In de doka werd vroeger niet anders gedaan. Over het aanbrengen van verscherpingen wordt echter verschillend gedacht.
Duidelijk is dat de fotograaf met zijn oorspronkelijke raw-bestand op de proppen zal moeten komen. Pas dan kunnen er conclusies worden getrokken.
Veel erger dan deze discussie is het bestaan van World Press Photo zelf. Al het gezever dat wordt opgewekt, over de verkeerde keuzes, over manipulatie, etc., het gaat zelden of nooit over de inhoud. Ik zal nooit iets inzenden naar deze instelling, omdat je dan zeker weet dat de kans dat een foto op een verkeerde plaats terecht komt, groot is.
Ha Roeland, een beetje met zevenmijlslaarzen is het wel geschreven, ja. Dat geef ik graag toe.
Wat je verder ook zegt is interessant. De objectiviteitsclaim die (in ieder geval in het oog van het publiek) in fotografie ligt, of lang heeft gelegen, lijkt tot op zekere hoogte een illusie. Dat is wat deze discussie naar voren haalt of kan halen.
Een vriendin wees me er onlangs op dat er tegenwoordig door rechters in de rechtszaal steeds minder waarde wordt gehecht aan beeldmateriaal. Er zijn daarom mensen bezig met het creëren van software, voor activisten bijvoorbeeld, die meer data toevoegen aan de beelden om de authenticiteit later eventueel te kunnen bewijzen. Het ‘objectieve beeld’ wankelt. Dat is eerder het nieuws dat ik wilde duiden dan het precieze lot van deze foto.
De kritiek die Krawetz kreeg op zijn blog over de foto ging ‘viral’ en kreeg het één en ander aan kritiek te verwerken. Hier gaat hij er nog eens op in.