(Joost Baars struint de poëziepodia in New York City af. In Reading NYC doet hij verslag. Dit is deel 1.)

Pete’s Candy Store is een kroeg aan Lorimer Street in Williamsburg, Brooklyn, waar al tien jaar een befaamde New Yorkse reading series plaatsvindt. Elke twee weken lezen twee auteurs uit eigen werk. Onder hen beroemdheden als Hari Kunzru, Jennifer Egan, David Lehman, Colum McCann, en vele anderen.

Maar er loopt ook een serie met dichters: The Multifarious Array. Dorothea Lasky – de dichteres die ik voor Samplekanon vertaalde en waarvan eind dit jaar een Nederlandstalig chapbook zal verschijnen bij Halverwege Chapbooks – organiseert de reeks. Donderdag 17 mei, een dag na onze aankomst, vond de laatste editie van dit seizoen plaats. Dichters: Jessica Flynn, Carrie O. Adams en Joe Hall.

Het is een fijne plek, Pete’s Candy Store. De kroeg heeft drie ruimtes. Voorin heb je de bar, een uiterst eenvoudige maar sfeervolle bruine kroeg, waarin allerlei mensen biertjes komen drinken. Achterin een zeer sfeervolle binnenplaats, waar je kunt roken, en waar ook tafeltjes staan. Daar tussenin een heel kleine en vooral heel smalle theaterruimte, echt een pijpenlaatje, waar bandjes optreden en waar ook de readings plaatsvinden. Het is er knus en donker en het publiek is stil en aandachtig.

Alle drie de dichters zijn de moeite waard, maar met name Joe Hall is verpletterend goed. Hij leest uit zijn tweede bundel, The Devotional Poems, onlangs verschenen bij Black Ocean Press. Voordat hij begint legt hij uit dat de gedichten geschreven zijn in een periode dat het slecht met hem ging: hij slikte pijnmedicatie, had allerlei kutbaantjes en woonde in een trailer park. ‘Mensen gingen tegen me zeggen dat ik faalde, en dat ik er nou een keertje wat aan moest doen. Daaraan kon ik aflezen hoe ze tegen de mensen aankeken die er woonden’, vertelt hij. ‘De gedichten zijn geschreven vanuit de vraag wat je moet doen als mensen je als vuilnis gaan behandelen. Hoe je voorkomt dat je ook vuilnis wordt.’

Daartoe richt hij zich tot het hogere. Maar wel direct vanuit de vuilnisbak. Trailer Park, het openingsgedicht uit zijn bundel, was ook het eerste gedicht dat Hall las: ‘In an algorithm of trees exploding in your face, shaved from soap / in a prison cell, in a pair of yellow finches / alighting from high power lines over all these dudes / lying on their beds, palming their cocks, waiting for me / leached from circuits in a baroque array of evolving graphical / representations of a black economy, cancer, subverting process, / O Beast! O Christ! / in the mother fucking sound and mother fucking light / the iterations of thunder, the bass so high / it hurls you into the grass, Beast!’ En in een ander gedicht: ‘You’re a Falcon, like he said, a falcon, but Christ / Beast, I am a prison and you are / Screaming, beating against the bars, both / Inside and out, you are two falcons / One circling the sun at its zenith, one / Inside, one out, both screaming / Both beating against the bars’ Of gewoon een simpele regel, uit het gedicht Come Our Lady Before Our Lord: ‘It’s a web page of clumsy pornography / waiting for its very first hit – ‘ Het immanente, lichamelijke, zichtbare en het transcendente, onbereikbare, onzichtbare in één beeld samengepakt.

In zijn voordracht schakelt Hall moeiteloos tussen uitbundig wild en ingetogen prevelend. Soms heb ik het gevoel naar een nieuwe Allen Ginsberg te kijken, zozeer gaat Hall tekeer op het podium en stort hij woordenvloeden uit over het publiek. Dan weer is het alsof wijlen Kees Ouwens aan het lezen is, staat Hall nagenoeg onhoorbaar in schijnbaar totale devotie te fluisteren. Twee compleet verschillende persoonlijkheden in één dichter, zo lijkt het. Maar dan besef ik: Ouwens was wellicht stil, maar onder die stilte huisde natuurlijk ook een zekere wildheid. En wat zou Ginsberg zijn geweest als hij niet ook die Ouwensiaanse devote stilte in zich droeg?