(Joost Baars struint de poëziepodia in New York City af. In Reading NYC doet hij verslag. Dit is deel 2.)

New Yorkse readings beginnen niet op tijd. Na verdwaald te zijn in het metronetwerk haast ik me naar Brooklyn Fire Proof, waar de maandelijkse Fireside Follies reading zal plaatsvinden. Tien minuten te laat, maar als ik aankom is van poëtische activiteit nog geen sprake. Ik bestel een biertje en ga in mijn eentje aan een tafeltje zitten.

Brooklyn Fire Proof is een bizarre plek. Of liever: de kroeg /de galerie / het podium staat op een bizarre plek. Vanaf Morgan Ave station is het lopen door een verlaten industrie-terrein. Vervallen, half ingestorte gebouwen, niemand te bekennen. En dan ineens is daar een cafeetje, met een zaaltje erachter. Het is duidelijk dat gentrificatie hier een plan is, maar dat het allemaal nog moet plaatsvinden. Voorlopig is er alleen deze sfeervolle plek.

Het zaaltje achter de kroeg is behoorlijk groot. We betreden het een flink uur na de afgesproken tijd, wat me de kans geeft In Threes door te nemen, het chapbook van beeldend kunstenaar en dichter Simone Kearney, dat ik stomtoevallig eerder op de dag bij het charmante boekhandeltje Unnameable Books (uitgebreide chapbook-collectie!) op de kop tikte. Nog stomtoevalliger: de verkoper in de boekhandel blijkt de uitgever van het chapbook te zijn. “Ken je Simone?” vraagt hij. Ik: “Nee. Ken jij Simone?”

In Threes is een bijna letterlijk breekbaar chapbook. Niet alleen de gedichten zijn spaarzaam en verstild, het chapbook is losbladig dus het valt snel uit elkaar. Op iedere pagina staan drie zinnen die ook weer uit drie woorden bestaan. Vandaar de titel natuurlijk. Het gaat zo: ‘sun is rising / it has risen / there is radio’. En: ‘most ancient female / like democracy like / I’m a flower’. En: ‘what I want / is what I / want and legs’. En: ‘give me that / untrackable synapse flash / like a ghost-squeeze’.

In de ambiance van de Fireside Follies gaat de breekbaarheid van de haiku-achtige gedichten van Kearney een beetje verloren. De mensen zijn jong, hip, enthousiast, en uit op een lach. Kearney gaat snel door haar drieëenheden heen en scoort bij één een lachsalvo. Ik vraag me af of dat het punt van het gedicht was. Achter haar knispert een gebeamd haardvuur op de muur. Het brandt de hele avond in een loop: af en toe herrijst het hout uit zijn as.

Voor Kearney leest Polly Bresnick. Eerst flarfiaanse variaties op de Odyssee, daarna een verhaal over een vader die totaal onder de plak zit bij zijn gezin. Na Kearney is het de beurt aan Angelo Nikopoulos. Hij maakt gedichten van de taal die hij voornamelijk op pornowebsites vindt, en oogst enorme hilariteit met een readymade van namen van drag queens (‘Anita Shave’). Wayne Koestenbaum leest als afsluiter een essay over zijn obsessie met Debbie Harry in de jaren ’80, dat vol zit met intellectualistische slimmigheden, maar waarbij ik het gevoel heb dat het op geen enkele manier over Debbie Harry gaat. Grappig is het allemaal wel. Met name Nikpoulos laat ook mij hard lachen, maar nergens in de hippe ironie die de avond domineert wordt er daadwerkelijk iets doorbroken.

Ik verlaat Brooklyn Fire Proof met een onbevredigd gevoel. Hoe zou Kearney terugkijken, vraag ik me af.