Op de website van Trouw staat een op zijn zachtst gezegd curieus opinieartikel van Elma Drayer. Daarin betwist zij het recht van kunstenaars als Jonas Staal en de acteurs van Wunderbaum om zich kritisch te verhouden tot onze parlementaire democratie.

Nu ja, ze mogen wel ‘gedurige en hinderlijke kritiek’ geven, maar het ontvouwen van artistieke alternatieven voor ons staatsbestel, nee, dat gaat Drayer te ver. Het gezonde verstand moet zegevieren. En dat zegt: er is geen beter alternatief voor de ‘reëel bestaande democratie’ denkbaar, ook al functioneert die soms gebrekkig.

Wat zij onder het ‘gebrekkig functioneren’ van de neoliberale democratie verstaat uit zich onder meer in een gevloerde wereldeconomie, nakende ecologische rampspoed en een steeds grotere kloof tussen arm en rijk. Een gevalletje collateral damage? De columniste vindt van wel. Ze ziet althans geen reden om de politiek-maatschappelijk status-quo serieus te bevragen en vanuit de kunsten vluchtlijnen te creëren. Zeker niet als daar subsidiegeld (!) mee gemoeid is, zoals in het geval van Staal en Wunderbaum, die tot ergenis van Drayer niet meer ‘neuzelen in de marge’, maar zogenaamd kritiekloos worden ontvangen door kunstkenners.

Deze populistische betoogtrant kennen we zo onderhand wel, maar Drayer doet er nog een schepje bovenop. Met een verwijzing naar Willem Wilminks gedicht ‘Ben Ali Libi’ loodst zij een Reductio ad Hitlerum haar column binnen:

Daarin voert hij ‘een schreeuwer’ ten tonele die ‘een alternatief voor de democratie’ aanprijst. De dichter houdt zijn hart vast voor het ‘paradijs’ dat zulke lieden beloven. Ik doe dat ook.

Met ‘zulke lieden’ doelt ze dus op Staal en het acteurscollectief Wunderbaum. Die zouden volgens haar eveneens streven naar een totalitaire staat of dictatuur à la Nazi-Duitsland. Het moet, geachte Elma Drayer, inderdaad niet gekker worden. Of is uw stukje soms ook een voorbeeld van superieure ironie?