C’est la vie

Languit liggend in het glooiende land,
vastgegroeid aan klonters aarde, rustend

naast de schep, wolken boven ons uit,
wij samenvloeiend met elkaar in tinten

die ons vragen droom te zijn, verlangen
dat opbloeit in het veldboeket. Vervoerd

door het middaguur, jij en ik in de stilte
van een warme dag, opgaand in het nu.

En niets te ontwarren dan het schilferen
van de tijd op onze huid, terwijl je zoekt

de verste horizon, het onbestemde
in zachte deining wiegend om ons heen.

*

Stroom

Nauwelijks zichtbaar de vissen, hun koolzwarte ogen
tussen laagjes bladeren roerloos aan het staren,
onwetend van het gat in de tijd – hoe dit langzaam wordt
gedicht na een nacht vol bevroren licht dat heel precies
op het water drupt en glijdt over plaatijzeren bruggen.

Al het beweeglijke dat zich niet laat grijpen, slijk en damp,
flarden van wat is zoekgeraakt in verre achtertuinen,
water dat zich in bochten wringt, spiegel wordt
voor de maan, dansvloer voor de sterren.

Glinsterend lint, uitgerold tussen gras en akkerland,
door het dal de ochtendschemering tegemoet.
Plotseling zijn ze er weer, de kleine vissen, beweeglijk
als de pluizen en zaden die worden voortgeduwd.

En niet te stuiten zeewaarts gaat het tussen molens
en huizen door, want nooit is hij alleen, deze lieflijke

stroom, nooit verdwaalt hij, alle dagen ratelend voorwaarts
brengt hij stemmen mee, galm van buitelende klanken.

___

Frans Budé (Maastricht, 1945) debuteerde met de dichtbundel Vlammend marmer (Uitgeverij Meulenhoff, 1984). Hij schreef de novelle Afrit (uitgeverij plantage, Leiden, 2005) en talloze beschouwingen over beeldende kunst, waaronder Het perfecte licht (Scorpio, Eckelrade, 1999). Budé’s twaalfde dichtbundel Transit (Uitgeverij Meulenhoff, 2012) wordt op vrijdag 19 oktober om 16:00 uur feestelijk gepresenteerd in de Jan van Eyck / Hubert van Eyckacademie, Maastricht; met medewerking van Lex ter Braak (inleiding) en Veronika Juhász (sopraan).

Bovenstaande gedichten zijn voorpublicaties uit de nieuwe dichtbundel van Budé. Het gedicht ‘C’est la vie’ is geïnspireerd op het gelijknamige schilderij van de onlangs overleden abstract-expressionistische beeldend kunstenaar Ger Lataster (Schaesberg, 1920 – Amsterdam, 2012). De schilder en meerdere van zijn werken zijn vertegenwoordigd in de reeks ‘Laatste zomerdag’.