Over het werk van John Cage is intussen al een halve, of zeg maar een volledige bibliotheek volgeschreven. Toch blijft Amerika’s eigenzinnigste componist boeiende materie voor onderzoekers en journalisten. Recent verscheen een biografie, Where the Heart Beats, door  Kay Larson. De kunstcritica spitst zich vooral toe op de ontstaansgeschiedenis van de ideeën achter het werk van Cage.

Cage was in zijn jonge jaren vooral op zoek naar een manier om af te geraken van zelf-expressie in zijn kunst en zelfs van emotionele expressie in zijn privé-leven. Daarover zei hij ooit: “I discovered that those who seldom dwell on their emotions know better than anyone else just what an emotion is.”
Alles zou veranderen toen hij een lezing van de Japanse schrijver/geleerde Daisetz T. Suzuki bijwoonde over het ego en de buitenwereld (1950). Vanaf dat moment zou Cage de ‘Zen mind’ aanhangen.

De titel van Larsons biografie slaat op een essay dat Cage schreef in de jaren 1950 waarbij hij refereert naar het pompen van het bloed dat we onvermijdelijk horen als we een stilte-ervaring beleven. Cage noemde een dergelijke conditie: “zero” en het stond voor hem gelijk met de Boeddistische notie van shunyata, door Suzuki omschreven als de “Absolute leegte.“ (Bron: NYT)