Dame C,

De neurotransmitters doen u geen goed. Of zijn het de hormonen? Het chijl? Het bloed? Zijn het de boeken die in uw koppeke duizelen? Zijn het de kinderkes waar ge van spijbelen moet? Hoort ge de bolleketten in uw nek rinkelen, vijf op een rij, waar als de linkse ketst de rechtse een wervel aantokt, terugkeert en de linkse dan de honger uit uw verhemelte klopt? Of is het de galm van uw medeklinkers die nazindert? Wat is er dat broedt? Wat is er dat roest? Wat knabbelt er aan uw huisje?

Tegen vastgeroeste koppekes kunt ge stampen, dame, en ge zult zien dat ze scheuren op de roste plekken waar de wind begint te pijpen, de synapsen lekken en de teksten als tijdgenoten binnensijpelen. Gij zit daar, ik zag u zitten op de vloer van uw werk-gebied, met uw aanslag, uw kobbenetten, uw kindertekeningskes op de muur. Ge miezert met uw ogen en ge lipt wat oma zei: ‘Met zand kunt ge schuren, meiske, en met een naald kunt ge koteren.’ Ge voelt aan uw oren, ge toet in uw neus en ge verroert geen enkele snik.

Rondom u knisteren de hoogspanningskabels. Mijn gsm trilt een berichtje aan mijn ballen en ik wil u mispels meebrengen, daar kunnen we samen van fretten, maar ik moet wachten op de nachtvorst, moet wachten tot ze bletten en ondertussen gaat gij zeewaarts, rakelt ge uw wachtwoorden bijeen en vermijdt ge de dagjesmensen.

Ondergedoken in bed hoort ge enkel nog uw koppeke kriepen, dame. Ondergedoken in bed zal uw bloed niet stoppen met zijn toereke te doen.

Speel rap weer buiten, kom. Laat uw kwaalgerief in huis achter, keer uw kleren om en breng uw woordenschraap mee, dan moogt ge ze uit elkaar halen en weer in elkaar steken, of tegen de dijk opensmeren, of ze opblinken in zee, of ze aan de ouwe mensen schenken die de kerk uitkomen, of ze verbergen in het donker. Zeg niet dat ge alle wind al geproefd hebt, dat ge zand en zout uit uw schoenen wilt houden. Ge zult mij niet wijsmaken dat ge bij het oude, uit de meersen, uit het dweerse uw kampement wil opslaan.

Ge hebt een veer in uw haar. Wind hem op.

___

De dichter en essayist Xavier Roelens is hoofdredacteur van Kluger Hans en coördinator van de vierjarige schrijfopleiding SchrijversAcademie. Hij debuteerde met er is een spookrijder gesignaleerd (2007, Contact). Zijn recente publicatie Stormen, olielekken, motetten (2012, Contact) is een bundel over de twee hoofdbestanddelen van de mens: water en relaties.