In café de Zwart:

Uw zelfhulpboek leest ook als uw literaire autobiografie.
Pfeijffer: ‘Klopt. Ik vertel álles wat ik de afgelopen veertien jaar heb meegemaakt in het wereldje. Zo werd het een professionele biografie: mijn jeugd en minnaressen blijven buiten schot.’ Gerbrandy merkt gnuivend op: ‘Dat zou bij mij heel saai worden.’

Uw professionele werkzaamheden of uw activiteiten met minnaressen?
Gerbrandy: ‘Beide! Mijn curriculum vitae is uitermate saai. Geen sappige verhalen, geen literaire ruzies, of althans te weinig.’ Pfeijffer reageert meewarig: ‘Jij bent altijd maar gewoon aan het werk, toch?’ Hij voegt daaraan toe, met een priemende vinger op het onaangeraakte vaasje voor Gerbrandy’s snor: ‘Drinkt ook niet sportief mee.’ De inhoud van zijn eigen glas verdwijnt soepeltjes achter de huig. Gerbrandy, tevreden: ‘Ja. Ik ben een schrijver die zich houdt aan het Benedictijnse stabilitas loci. Ik zit gewoon op mijn plek en vind het normaal om vijftig jaar lang hetzelfde te doen.’ Dan, op zachte toon: ‘Ik heb het literaire milieu nooit opgezocht. Ik heb het altijd een beetje op afstand gehouden. Dat bevalt me het best.’

Nee, schudt Pfeijffer, néé. ‘Ik ben even gestopt met recensies. Als je voor de derde keer een bundel van Astrid Lampe moet bespreken – ik noem expres iemand die ik erg bewonder – dan denk je: ik heb alles al gezegd. Dat wordt natuurlijk nog erger als je voor de derde keer een bundel voor je krijgt van iemand waar je niks mee hebt.’

lees verder op VN.