“‘Ik draaide Johnny Rotten per ongeluk op het verkeerde toerental. Toen dacht ik: daar kan ik mijn gedichten op kwijt. Zo ben ik maar wat gaan doen. Beat erbij, en uit het hoofd.’ Het was hiphop avant la lettre, met teksten als ‘Het gewone gezin / de start van het begin / dag schat, ik heb ontslag gekregen / de wekker, de polo, de a9, a 1 0 / wie niet weg is gezien, ik kom / duikbotenlucht / geldlucht / luchtkastelen’. Die deden het goed op de maandelijkse ‘Latente Talenten’- avonden in Paradiso waar allerlei opmerkelijke acts te zien waren. Al snel meldde zich een platenmaatschappij. Tijdens het opnemen van een plaat met Mecano maakte Lebbink samen met bandgenoten Cor en Theo Bolten en Piet Kooyman ook het album Luchtkastelen, waarop Lebbink zijn teksten declameerde. Hilversum 3 draaide de plaat, radio- en televisieoptredens volgden. ‘Stond ik ineens zomaar in het voorprogramma van Grace Jones in Carré!'”

“Schrijven is hij blijven doen, aan de keukentafel. Er verschenen nog twee bundels in eigen beheer, de laatste, Lekker lezen in 2010. ‘Ik heb ook nog zo’n veertig lezers die ik af en toe een gedicht stuur via de email. Ik vind het heerlijk om te schrijven, ik moet er vooral zelf om kunnen lachen.’ Heel soms leest hij ze nog voor, in Café Helmers of De Kring, met muziek. Maar eigenlijk liever niet. ‘Die zenuwen van tevoren hè!’ Bij het afscheid zwaait Lebbink nog even, voorzichtig. Dan stapt de voormalig schilderijenvervalser, Paradisoportier, popdichter, drummer, lichttulpenfabrikant en internetinvesteerder op zijn fiets. Op naar de sportschool.”

Lees het hele gesprek dat Tjitske Mussche had met Ton Lebbink op VPRO Boeken.