Dewereldmorgen.be publiceert de tekst van een lezing die Jeroen Olyslaegers op 31 januari hield op de ‘Avond van de Verontwaardiging‘ die deBuren en de Brusselse Beursschouwburg samen organiseerden. ‘Als iedereen verontwaardigd is, waarom verandert er dan niets?’ vraagt Olyslaegers zich af. ‘Waarom wordt die woede bijna vanzelfsprekend een ritueel? Waarom breekt er morgen geen revolutie uit?’

Olyslaegers weet waarom: ‘Er verandert niets omdat we nog steeds niet in staat zijn om ons een wereld voor te stellen waarin verandering mogelijk is.’

Toch is er hoop. Die hoop heeft juist te maken met de diepte van de crisis die we doormaken. De noodzaak tot verandering begint nu pas duidelijk te worden.

Ik ben ervan overtuigd dat velen van ons zich terug dienen bezig te houden met de ‘res publica’, met de buurt waarin we leven en werken, met de mensen die ons omgeven. Het status quo wordt door ons bestendigd indien ieder zijn hyperindividuele belangen blijft verdedigen. Het status quo gedijt bij angst en onzekerheid.

Dat wil dus zeggen dat we de moed mogen opbrengen om onze samenleving te herdenken. Dat betekent ook dat we ons de droom mogen gunnen dat verandering mogelijk is, dat het mogelijk moet zijn om een samenleving op te bouwen die wel een langetermijnvisie heeft, die deelt wat ze kan delen en die op een hoopvolle manier omgaat met de beperkte middelen die we hebben.

Een groot deel van deze maatschappij acht zich nog steeds als een slachtoffer in tijden van rampspoed. Daar schieten we niets mee op en in feite is het net het omgekeerde. Wij zelf zijn het antwoord op de woedende vragen die we op pleinen en fora stellen en die ons doet schuimbekken bij het ochtendjournaal.

Wij. En eenmaal we dat door hebben, kan de omwenteling die zeker al begonnen is pas echt doordringen. Wij. Zonder aanhalingstekens. Wij. U en ik, hier en nu.

Lees de hele toespraak hier.