“… Het is een verademing.” schrijft Lucas Hüsgen op zijn blog:

“Niets ten nadele van mijn vrienden aldaar. Zij kunnen het ook niet helpen,en laat ze vooral verder gaan met hun genoegen,maar ik kan er zelf (minstens nu) niet meer tegen. Ironisch wellicht:ooit zei mij iemand,welwillend,dat hij zich in de toekomst een ziektebeeld kan voorstellen,geheten de Hüsgen-psychose,teweeggebracht door de constante stroom van beelden in mijn poëzie. Zelfs ik blijk niet bestand tegen de technologische pendant ervan. Al zijn de verschillen,zo houd ik mij voor,natuurlijk levensgroot. In de tekst,het gedicht,is er in elk geval de ene stem die de zaak aan elkaar praat,met eventueel een onderliggende bedoeling,of zekere mate van richting,en altijd de belofte van een eindpunt:de laatste pagina,de laatste regel. Op Facebook is daar geen sprake van. Facebook is oneindig en wil steeds oneindiger worden.”

Zwagerman, Wigman, … wordt Hüsgen de volgende Facebook-afvallige? Meer over schrijvers en hun woelige relatie met Zuckerbergs beursgenoteerd bedrijf in dit bericht.