Menno Wigman doet een oproep:

“Op donderdag 31 mei wil ik als kersverse stadsdichter van Amsterdam opnieuw een avond met vergeten dichters organiseren. Het spreekt voor zich dat het geen aapjes kijken moet worden, de dichters moeten met alle egards worden ontvangen en telkens ook even geïnterviewd worden. Tien jaar geleden beweerde Peter Simpelaar, de ‘Hollandse Rimbaud’ van de bundel Verzamel de wolken op je gemak, na afloop van zijn voordracht: ‘Dertig jaar is niets, vanavond is alles.’

Mijn vraag is: aan welke vergeten dichter denkt u als u dit leest? Aan Hans Vlek? Aan Patricia Lasoen? Aan Mickey Walvisch? Of eerder aan Lernert Engelberts, Jo Govaerts, Serge van Duijnhoven, Koos Dalstra, Micquel DeClerq of Jan Blokker junior? Frans Pointl en Astrid Roemer, beiden toch vooral prozateurs, publiceerden ook dichtbundels. Misschien ook zou T. van Deel moeten worden uitgenodigd, al zou het natuurlijk best kunnen dat hij dit jaar een nieuwe bundel publiceert.”

Meer op Tirade.

Noot: Miguel Declercq nam in 2010 een nieuwe voorzichtige aanloop met een publicatie bij Druksel. Ik schreef er destijds het volgende over:

Het is van 2001 (Zomerzot/Somersault) geleden dat we nog nieuw werk mochten lezen van de Vlaamse dichter Miguel Declercq. Bij Druksel verscheen deze maand, na tien jaar stilte, een bundel met nieuw werk onder de veelzeggende titel: Boven water. Volgende weinig hoopgevende verzen zetten meteen de toon:

Naar de haaien

Ik zag hem in de spiegel voor me staan:
een jongeman van 34 jaar
met grijzend haar en wijkende slapen.
Zijn lichaam had hij dichtgevouwen.
Zijn glimlach was verbeurdverklaard
en aan zijn kaken kon ik zien
dat hij voorgoed was uitgepraat (…)

Het is precies het beeld dat ik had toen ik Declercq in 2006 zag voorlezen tijdens het Gentse poëziefestival voor jong talent  Het uitzaaiend kaf. Bij elk gedicht herinnerde hij het publiek eraan dat poëzie voor hem een afgesloten hoofdstuk was. Na het voorlezen haalde hij even zijn schouders op en verdween. Postmoderne afstandelijkheid in praktijk gebracht? Een pose? Dichterlijke grillen? Ik dacht het niet. Deze jonge dichter die op 22-jarige leeftijd veelbelovend debuteerde met Person@ges (Arbeiderpers, 1997), waarvoor hij de Hugues C. Pernathprijs en een nominatie voor de C. Buddingh’-prijs kreeg, had écht de poëzie de rug toegekeerd. Deze jonge dichter die, dixit Hugo brems, “in de wandelgangen van de poëtische instituties in Vlaanderen zo wat beschouwd wordt als het grote nieuwe talent, de dichter die de geest van het postmodernisme opnieuw fris zal doen waaien, nu Spinoy, Van Bastelaere en zelfs Verhelst stilaan gesettelde figuren zijn geworden.” had de dichtkunst ingeruild voor het leven.

Maar zie, het dichterlijk bloed kruipt waar het niet gaan kan. Declercq is weer (half) ‘boven water’. Hij heeft zijn maniëristische staart afgeschud en spreekt in deze bundel rechttoe rechtaan: Het is allemaal verschrikkelijk lang geleden. Het is allemaal verschrikkelijk vlug voorbijgegaan. Het is een fabeltje dat de tijd alle wonden heelt en dat het kaartenhuisje-boompje-beestjeleven dat je leidt, je niet kan worden ontnomen (Van de weeromstuit).
De man die op hetzelfde moment als die andere veelbelovende postmodernist Paul Bogaert WELCOME HYGIENE (1996) debuteerde, lijkt het roer plechtig om te gooien:

Van wal

Op een dag wordt ge wakker en licht ge het anker. Uw
schepen verbrandt ge
opdat ze niet weer, niet uitentreuren
in verkeerde handen zouden vallen.
Dan geeft ge bevel
om van koers te veranderen,
want zo lelijk als gisteren
hoopt ge nooit meer te worden: ge hadt een stem
die verf kon doen afbladderen
en ogen die ternauwernood aan de verdrinkingsdood
ontsnapt waren. U zien
kwam neer op afstand houden,
u horen
op de benen nemen.
Nooit woudt ge interesse veinzen. Nooit woudt ge lang ter
plekke blijven. Nu zeilt ge moederziel alleen.

Boven water lijkt me de voorbode van een comeback. Declercq zit deels nog in de greep van een rouwproces; hij levert nog een gevecht met oude demonen maar de vernieuwing zit er al aan te komen:

Op het droge

Dit gedicht
is als een klap in het gezicht
van deze tijd.
Terwijl het water stijgt,
terwijl ik moeizaam ouder word,
terwijl mijn wereld als een kaartenhuisje rond me instort,
komen er woorden uit mijn hand.
En zeggen dat u dacht
dat ik het niet meer in me had.
Wat kijkt u nu verloren.
We wisten allebei dat dit ons ooit ging overkomen.
geen dreigende wolken    geen oude symbolen
Ik schrijf. En als ik het goed en wel begrijp,
kookt straks de hele wereld over.

Miguel Declercq (1976) publiceerde twee gedichtenbundels: Person@ges (Arbeiderpers, 1997), waarvoor hij de Hugues C. Pernathprijs en een nominatie voor de C. Buddingh’-prijs kreeg, en Zomerzot/Somersault (Arbeiderspers, 2001).  Bij Druksel verscheen in 2001 – Schijnmanoeuvres –  in 2010 Boven water.