Twitter/facebook: intellectuele jeuk
Dirk van Bastelaere signaleert op Alphavillle een opiniestuk van Daan Heerma van Voss: ‘Het leven is breder dan 140 tekens’. Daarin spreekt Heerma van Voss een banvloek uit over het ‘literaire gebruik van Twitter. Van Bastelaeres gevatte commentaar:
“Als een Reader’s Digest cut-versie van het opiniestuk, of erger nog – de blogpost – zijn tweets wellicht het ultieme symptoom van de ‘meningencultuur’ die zich als psoriasis over de huid van het Westen verspreidt: 140 tekens, voor een mening die, afhankelijk van het aantal Twitteraars dat je volgt, een paar minuten op je Tweetdeck blijft staan, en alleen maar intellectuele jeuk veroorzaakt. Nauwelijks een oneliner. Amper de tijd van een grap in een uptempo stand-upcomedyroutine. In deze mediacultuur worden meningen duidelijk overschat. Voor argumentaties, daarentegen, lijkt geen plaats meer. Snel wat bij elkaar gedacht op Facebook, en over naar de volgende statusregel. Zelfde probleem daar. Enig voordeel van deze hyperinflatie aan Tweets en status-updates is dat ze snel, binnenkort wellicht, gigantisch zullen imploderen.”
Lees het stuk van Voss op Alphavillle en annoteer/twitter mee.
IVo Victoria reageerde al op facebook:
“Ik voel mij in het geheel niet aangevallen door dit artikel van Daan Heerma Van Voss, maar ik wil hier toch even aan toevoegen dat ik Twitter niet alleen gebruik voor ‘voor oneliners en reclame’. Ik gebruik het ook om: het nieuws te volgen, interessante artikelen over zaken die mij interesseren te vinden (literatuur, voetbal, nieuwe media, muziek…) en te delen, vragen te stellen, antwoorden te vinden en te geven, te discussiëren, flauwekul te verkopen en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan.
Enige naamsbekendheid en/of boekverkoop kunnen daar eventueel een gevolg van zijn – behalve wanneer het je (enige) doelstellingen zijn, dan pas gaat het zeker mis.
Het lijkt me overigens, dat als de lezer werkelijk ‘in beginsel te dom of te lui is om nog teksten te lezen van meer dan honderdveertig tekens’ weinig zin hebben om reclame te maken voor teksten van 50 of 60000 woorden aka boeken – via twiter of anderszins. Maar ik geloof niet dat dit het geval is.”
Frankrijks boekenomnivoor, Bernard Pivot, twitterde aan het begin van het nieuwe jaar:
“Bonne année à tous ceux qui twittent, qui facebookent et, en règle générale, qui tapotent sur des claviers.”
Nogal rare mening om te verkondigen via een blogpost, maar dat zal wel mijn gebrek aan gevatheid zijn…
Alphavillle is geen weblog maar een “digitaal platform dat kiest voor een radicaal multimediale aanpak van discoursontwikkeling in een www-omgeving.” Een organisch groeiend collectief. Tekstwoeker. Zoiets.
Tekstwoeker! Een andere Heerma van Voss zei het, vind ik, mooier: elk onderwerp wordt tegenwoordig bekeken vanuit emotioneel perspectief.
Ik vind het perspectief dat vaak wordt gekozen bij het bespreken van nieuwe media vreemd. Waarom zou je je concentreren op de negatieve kant?
Een tweet staat zelden op zichzelf; er wordt verwezen naar een blogpost, essay of zelfs naar een boek. Het is een openingszet of een voortzetting.
In de krant kan je niet snel en bondig reageren op een gebeurtenis; je moet een bepaalde hoeveelheid ruimte vullen op een vaststaand tijdschrift.
De radio zou de krant doden, de televisie zou de radio doden, de blog zou de journalistiek doden, de tweet zou de welsprekendheid doden. En het gebeurt maar niet.
Ik schrik van de reacties op uitspraken als deze. Het lijkt wel alsof er iets verschrikkelijks moét gebeuren, dat we niet meetellen als we niet ergens tegen zijn.
Het lijkt alsof het niet zo is dat de botte gedachten er al waren, ze niet alleen maar zichtbaarder zijn geworden, alsof de simpele zielen gevaarlijker zijn nu we ze opmerken.
Alle bovenstaande zinnen passen elk in één tweet.
Bravo! Als dit geen leesbare en duidelijke tekst – een helder onderbouwde mening is! Hoera x 3! Sharing! Following! (Ja, ik beken, ik ben een uitroeptekenmens, altijd geweest, mag het?)
En ik verschrijf me, niet bewust maar wel in stijl. Waar tijdschrift staat bedoel ik natuurlijk tijdstip.
Onder de kop “Mijn kleine oorlog tegen Twitter” las ik Daan Heerma van Voss’ stuk op De Standaard, net nadat ik het persbericht had gelezen over de Vondel Translation Prize voor … “My Little War”, de vertaling van die ‘andere’ “Kleine oorlog”, die van Louis Paul Boon, u welbekend.
(Zonder me te willen opdringen: http://janienbenaets.wordpress.com/2012/01/02/vondel-translation-prize-voor-my-little-war-louis-paul-boon-translated-by-paul-vincent/.) In een PS doelend op de “kleine oorlog” van @DaanHvVoss kon ik een snel hoerakreetje niet onderdrukken: lekkerrr polemisch gehalte leek me zijn ‘gevecht’ tegen het vertwitteraturen hebben. Zo links en rechts op een platform een paard van Troje binnensmokkelen: dé beste reclame voor man en boek(en). Zie ik daar zijn jongste ‘romanboek’ niet versneden in 140-gers 10-minuutsgewijs opflitsen?! Volg #zttv. “Zonder tijd te verliezen”: het is maar hoe je in januari 2012 een nieuw boek wilt verkopen!
Wat een leuke ‘zet’ van @UitgeverijAtlas en @DaanHvVoss. Het begint al aardig te hypen op Twitter: wie is die DHvV vraagt men zich af? De pro’s en contra’s heb ik nog niet kunnen wegen …
Maar die pro’s en contra’s zijn nu net waar het om gaat, Janien, je moét een mening hebben!
op het facebook account van Ivo Victoria is een interessante twitterdiscussie te lezen tussen James Worthy, DHVV en Ivo Victoria. Word vriend.
[…] Facebook, die veroorzaken hoogstens wat intellectuele jeuk, aldus Van Bastelaere, zoals gekopt op Ooteoote. Share this:TwitterFacebookE-mailPrintVind ik leuk:LikeWees de eerste om post te waarderen. Dit […]
Dat is naamgeving, Jan, ik geef mijn wordpress CMS ook wel ’s van die koosnaampjes. Mediaal en technisch gezien is er geen noemenswaardig onderscheid, de status van de tekst die in die bestanden staat is identiek, even efemeer, doorzoekbaar, verwerkbaar, watalniet. XML met flarden niet-geparste html,vormgegeven met een XSL stylesheet, met nog wat statische gedeeltenals kadertje, een geheel van bestanden dat vaak worden ge-update. Ergo: een blog.
Ik vind het prachtig dat men met een aantal getalenteerde mensen wat samen wil doen met zo’n systeempje, maar die elitaire distinctiedrang irriteert mij mateloos, zeker als men dan kritiek begint te spuien zonder kennis van zaken, en vanuit een heel erg leeghoofdig intellectueel nirwanaatje de sociale netwerkrevolutie afdoet als uitwassen van intellectuele armoede van tweetende pummels. Waar is daar de diepgang van? waarom niet ’s wat proberen verder te kijken dan het eigen vertroebelende vijvertje?
Literatuur is een imploderend maatschappelijk verschijnsel, valt daar niet wat meer over te zeggen/nadenken? Flush dat dedain toch ’s door jongens, denk ik dan, je plaatst jezelf buiten elk serieus discours op die manier, om niet te zeggen dat je historisch ridicuul dreigt te worden, als dat al niet zo is.
Maar bon, soit. Laat maar hoor, het hele gedoe is nauwelijks een dicussie waard. En, btw, ik heb het zeker niet over jou hier Jan, jij hebt natuurlijk wél kennis en ervaring zat in het internetgebeuren.
Zo’n doorwinterde internetboy ben ik nu ook weer niet. Misschien moet je toch eens de commentaren onderaan het stuk op Alphavillle lezen. Ik citeer Dirk van Bastelaere die reageert op een vergelijking van twitter met ‘new sentence’:
“beroepsmatig ben ik vaak met Twitter bezig. Je volgt wat mensen en een aantal mensen volgt jou. Die aanhoudende stroom tweets moet érgens verschijnen. Op je Tweetdeck, bv: http://www.tweetdeck.com/. Het principe van de new sentence werkt alleen als je de tweets op account sorteert, maar dat lijkt me nu net in te gaan tegen de reële polyfonie van Twitter die op je Tweetdeck te horen is. De atomisering van het discours is daar een feit. M.i. is het vooral een interessant nieuwsmedium, waarlangs je in real time je volgers kunt informeren. Nieuws & marketing, ja. Literatuur? Misschien op de wijze van Jenny Holzers ‘Truisms’, zoals hier:”
Is toch al iets genuanceerder volgens mij.
Ja, klopt. Maar toen ik je citaat las had ik echt geen zin meer om de rest nog te lezen. Later ‘s, misschien.