het beste van de imperfectie= de vijand snel ontsieren. Vaak lekken door schermen in het

bekende vaders van  de Doodsrevolutie (de wind in de showroom genezing)

                                       onder een partje hemel, tachtig jaar de buitenwijk van een buitenwijk,

                                       bezuinigingen op de keel en de slanke scherpe beelden de belofte

De nachtploeg is gearriveerd! Ze schrijven niet

proportioneel lange rugvin, sterke spieren

Y is een zeer grote glimlach aan de rechterkant is het geweld lekt

Olatile en wond na crash op mijn bed en mijn neiging is het lijkenhuis

op de bodem van mijn slechte want geest’lijke huid

het fundamentele karakter van deze overwegingen:

de complexe aard van de Hunnen met hun kleine ronde ogen als de ogen van

iedereen. Olatile leert niet. 

Beeld: Gruweletser Daniël Labruyère

Tekst: Fragment uit het gedicht ‘Olatile’