Het ziet er naar uit dat het statement van Ann De Craemer, ‘Poëzie/proza is helaas niet meer van deze tijd‘, een diepere snaar raakt. Eerder signaleerde ik al een gelijkaardige opvatting bij Leo van der Sterren die (zoals Philip Roth) wees op het cultische karakter van het lezen van romans. Vandaag stootte ik alweer op een gelijkgestemde beschouwing uit Groot-Brittannië. Op The White Review is een interessant essay te lezen van Lars Lyer getiteld Nude in your hot tub, facing the abyss (A literary manifesto after the end of Literature and Manifestos). Lyer gaat in dit essay zeer uitvoerig in op de redenen waarom de literatuur geen impact meer heeft op onze tijd. Het is voorbij, voorgoed voorbij:

“The history of Literature is like a sound in an echo-chamber, growing fainter with each reiteration. Or, to use another metaphor, it could be said that Literature was, after all, a finite resource—like oil, like water—that was tapped and burned away by each explosive new manifestation. If the history of Literature is a history of new ideas about what Literature can be, then we have reached a place where modernism and postmodernism have drunk the well dry. Postmodernism, which was surely just modernism by a more desperate name, brought us to our endgame: everything is available and nothing is surprising. In the past, each great sentence contained a manifesto and every literary life proposed an unorthodoxy, but now all is Xerox, footnote, playacting. Even originality itself no longer has the ability to surprise us. We have witnessed so many stylistic and formal gambits that even something original in all its constituent parts contains the meta-quality of newness, and so, paradoxically, is instantly recognisable.”

Lees het essay op The White Review.