Op een dag arrangeerde Sylvia Beach een etentje zodat  F. Scott Fitzgerald de door hem aanbeden James Joyce eindelijk eens kon ontmoeten.    In haar Shakespeare and Company memoires raakt Beach de gebeurtenissen van die avond voorzichtig aan:  “Die arme Scott verdiende zo veel met zijn boeken dat hij en Zelda zich in Monmartre overmatig aan champagne te goed moesten doen om van dat geld weer af te geraken” Volgens Herbert Gorman, Joyce’s biograaf, die ook te gast was op het diner zonk Fitzgerald neer op een knie, kuste de hand van Joyce en sprak: “Hoe voelt het om zo’n genie te zijn, Sir? Ik ben zo in de wolken van u te zien, dat ik zou kunnen huilen.” Naarmate de avond vorderde, begon Fitzgerald “Nora Joyce’sschoonheid te roemen , en, tenslotte fladderde hij door een open raam naar het balkon, sprong op het 18e eeuwse bordes en dreigde ermee zich op de straatstenen te gooien als Nora zijn liefde niet beantwoordde.” Lees het smakelijke fait divers op Daybook.