Ella Arps zegt:

Wie, onder de lezers van deze Blog heeft hem niet ontmoet. Ik denk jullie allemaal wel. Leo Vroman is heel toegankelijk.Mijn herinnering kan misschien nog een klein draadje toevoegen aan dit prachtig volle tapijt. Ik zat in het derde jaar van het Kennemerlyceum en werkte voor de schoolkrant.Mijn persoonlijke missie was, dat ik kunst toegankelijker wilde maken voor mijn mede scholieren en dus in een heel programma, waar ook bijvoorbeeld Ramses Shaffy en Erik Vos doelwit van waren, had ik bedacht dat ik een dichter moest interviewen. Het stond in de krant en ik moest er helemaal voor naar een boekenbeurs, ik denk in Utrecht en we hebben het over 1963. Ik moest lang in een rij staan die naar ik later begreep, bedoeld was om een boek te laten signeren. Toen ik oog in oog met mijn dichter stond legde ik hem voor dat ik voor een interview kwam. Hij heeft toen zijn adres opgeschreven en als ik een brief aan hem wilde richten, dan zou hij zeker antwoorden, een dergelijk belangrijk interview kon volgens hem ook per post tot stand komen. Zo is het ook gegaan. Ik kreeg een antwoord, per brief natuurlijk,. een paar vellen vol met tekeningen en zijn tekst. Hij schreef een paar persoonlijke opmerkingen over het feit dat ik toch een heel opmerkelijk slim meisje was met hele goeie interview vragen. En huist dat vooral heb ik mijn hele leven met me mee mogen nemen.Ik was denk ik helemaal niet zo slim, maar hij was een schat. Hij liet zien dat in ieder antwoord de zorgvuldigheid en aandacht ook bij een serieuze zelfs kortstondige relatie de mens mooie kracht en inhoud kan meegeven Het werd een heel mooi artikel in de (toen al in drukwerk) uitgekomen schoolkrant.