Vanaf nu elke zondag een aflevering uit het manuscript in wording ‘Het huis van Malevich‘ waarin  abstracte begrippen tot leven worden geroepen tijdens nachtelijk gepieker. Een soort  ‘Namens de begrippen‘  – dag Francis Ponge – zeg maar.  Eerste aflevering:  Gewoonte

Gewoonte

Ik ben wat gewoonte van mij heeft gemaakt. Het leven stalde zich uit en liet me de keus.
Als ik zou moeten antwoorden op de zinloze vraag wat is het leven dan zou ik antwoorden met gewoonte.
Nee, serieus, gewoonte is een illusieloos woord voor natuurwet.
In natuurwet zit ook weinig illusie, dat is waar, maar bovendien dwingt natuurwet een mysterieus ontzag af. Omdat er natuur in zit en wet natuurlijk. Twee onbesproken keizers. Twee monniken met een granieten aureool. Natuur & wet. Een buiging is logisch.

Arme gewoonte, die wordt verwenst naar een andere ster dan de onze. Als een dodelijke ziekte die ons heel ons leven achterna loopt. Zo spreken we over gewoonte. Als een trage rem op het lustige leven. Als een verblindende molen. Als een wurggreep zonder verlossend einde.
Als een robot wist dat hij een robot was, hij zou ons begrijpen.

Muziek!